Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Non laboro, inquit, de nomine. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Duo Reges: constructio interrete.
- Stoici scilicet.
- Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.
- Stoici scilicet.
- Nos vero, inquit ille;
- Recte dicis;
- Quod quidem iam fit etiam in Academia.
- Bork
- Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
- Primum divisit ineleganter;
- Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;
- Bork
- Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
- Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?
- Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
- Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.
- Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.
- In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur.
Quam similitudinem videmus in bestiis, quae primo, in quo loco natae sunt, ex eo se non commoventi deinde suo quaeque appetitu movetur.
Bork
Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nulla erit controversia. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Si id dicis, vicimus. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
- Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
- Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
- Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;
Quocumque enim modo summum bonum sic exponitur, ut id vacet honestate, nec officia nec virtutes in ea ratione nec amicitiae constare possunt. Sensus enim cuiusque et natura rerum atque ipsa veritas clamabat quodam modo non posse adduci, ut inter eas res, quas Zeno exaequaret, nihil interesset.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.